به گزارش مسیر انرژی، صنعت پتروشیمی در مسیر توسعه قرار دارد، اما یکی از موانع اصلی پیش روی آن، کمبود نیروی انسانی ماهر و آموزش‌دیده است. با وجود افتتاح پروژه‌های متعدد، ضعف در تامین تکنسین‌های متخصص، به‌عنوان حلقه‌ای حیاتی در فرآیند تولید، به چشم می‌خورد.
متاسفانه در عصر حاضر، نظام آموزشی کنونی نمی‌تواند نیازهای این صنعت را برآورده کند. خروجی آموزش‌های فنی عمدتاً صرفاً مدرک‌محور بوده و مهارت‌های عملی و تجربی لازم برای کار در سایت‌های پتروشیمی را ندارد.
تکنسین پتروشیمی، یک اپراتور ساده نیست، بلکه فردی است که باید زبان کنترل‌گرها را بفهمد، نقشه‌ها را بخواند و در شرایط اضطراری تصمیم درست بگیرد. این مسئولیت، نیازمند آموزش‌های عمیق میدانی، سناریوهای شبیه‌سازی و تجربه کارگاهی است.
بررسی‌ها نشان داد که بسیاری از آموزشگاه‌ها از تجهیزات قدیمی بهره می‌برند و مربیان فاقد تجربه مستقیم در صنعت هستند. این امر فرآیند تربیت تکنسین‌های کارآمد را دچار ضعف می‌کند. علاوه‌براین، ناپایداری در آموزش‌ها و تمرکز صرف بر مدرک، سهم بزرگی در این مشکل دارد.
برای حل این مشکل، نیاز به طراحی یک مدل بومی و کارآمد است که در آن شرکت‌های پتروشیمی، آموزشگاه‌ها و نهادهای سیاست‌گذار کنار هم بنشینند و یک نظام جامع تربیت تکنسین پتروشیمی تعریف کنند.
این مدل باید مبتنی بر آموزش عملی، محتوای به‌روز، مربیان باتجربه، دسترسی به تجهیزات واقعی، گواهی‌نامه‌های معتبر و تضمین استخدام باشد. باید کلاس را به کارخانه برد و از شبیه‌سازهای صنعتی برای آموزش در شرایط بحرانی استفاده کرد. همچنین، باید از بازنشستگان توانمند صنعت به عنوان مدرس استفاده و از مدرک‌محوری به سمت مهارت‌محوری حرکت کرد.
کمبود تکنسین ماهر، تهدید بزرگی برای توسعه صنعت پتروشیمی است. در نتیجه، رفع کمبود تکنسین ماهر نه تنها می‌تواند به توسعه پایدار صنعت پتروشیمی کمک کند، بلکه فرصت مناسبی برای تبدیل ایران به صادرکننده نیروی انسانی متخصص در این حوزه و تقویت توانمندی‌های اقتصادی کشور است.
